Gjithmonë populli shqiptarë është mburrur për traditat e saj si në mikpritje poashtu dhe për kulturën e veçantë në europë, realisht Shqipëria është e tillë sepse rrjell gjenealogjikisht drejtpërdrejt nga rraca Pellazge dhe i vetmi si popull shquhet se ka ruajtur këto tradita të lashta që dhe sot janë të vleshme për një përson që ka dinjitet njerzorë.
Populli Pellazgjik ka jetuar që nga lindja deri në perëndim të ballkanit (gadishulli Ilirik), kjo rracë akoma jeton si në azi poashtu në shkretëtirat e arabisë e deri në zemër të ballkanit që themra e kësaj rrace është mbajtur nga pasardhësit e tyre Shqiptarët.
Më autokton të rracës Pellazge si trashigimtarë të drejtpërdrejtë që shquhen rracae shqiptarëve, traditën e lashtë deri më sot 100% e ruajnë populli Hunza, pastaj vjen populli Shqiptarë, vijon me popullin autokton të Asisis (sot turqia) të cilët autokton të këtij populli nuk janë më shumë se 12 miljon duke vijuar me popullin Armen, Kurd dhe popullin Tunizian që shumica e tyre janë me kulturën të përbashkët Shqiptare si nga tradita dhe poashtu nga zakoni e mikpritja.
Nga një studim i bërë nga gazetarit Shqiptarë në Francë Leon Molla në qytetin e Manastire, Tunizi shumica e popullit të këtij vendi flasin gjuhën e hershme Pellazgjike që për vendasit është e panjohur, fjalët që përdorën nga ana e tyre janë autentike me gjuhën Shqiptare, poashtu dhe veshja e tyre me karakteristika Shqiptare Iliro-Arbërore, mikpritja e tyre ndryshon me vendasit e tjerë, janë ftues, dhe mikpritës qësi traditë e tyre i shkëput nga kultura dhe tradita e vendeve të tjera të Tunizisë dhe vendeve arabe.
Sipas gazetarit Leon Molla, popullata tjetër që ndjekin traditat Pellazgjike që janë të njëjta me popullin Shqiptarë, janë populli i veriut të Algjerisë, ndryshe i njohur si populli Kabil që dhe sot janë të distancuar nga kulturat e popullatës Algjeriane dhe atyre arabe, imazhi i flamurit të tyre që identifikohen është zbuluar dhe në gurin e gjendur në Thirrë të Fanit Mirditë në vitin 2019, një gurë mijëra vjeçarë, por që imazhi mbi gurë ishte një imazh i saktë me atë të popullit Kabil.
Nga studimet e deri tanishme të kryera nga Leon Molla në Manastire, Tunizi që fatkeqësisht nuk kanë hulumtuar administratat përkatëse të Shqipërisë, rezulton që sipas tij nuk ka apsolutisht ndonjë ndryshim me kulturën tradicionale me banorët e Shqipërisë së Veriut, (Leon Molla: Veshja e gruas Kabile është më origjinale me veshjen e gruas Hunza që pështaten me veshjen e gratve Mirditore të trashiguar nga kultura Pellazge) kjo e bën më interesante hulumtimin e rracës Pellazgjike dhe shtrirjen e saj në lindje e deri në perëndim që çelsi kryesor është populli shqiptarë e kryesisht nga veshja e grave shqiptare është ajo e Mirditës.
E njëjta kulturë Pellazge që banorët pretendojnë si kulturë të trashiguar që nga koha e Zeusit është e njëjta kulturë me atë Shqiptare të cilët e mbajnë me fanatizëm kryesisht pjesa veri perëndimore e Irakut dhe veriu i Sirisë.
Këto kultura nuk janë të vendosura në ato vende aksidentalisht, por janë të trashëguara me shekuj që nga koha Pellazgjike që fatmirësisht sot brezat e e asaj ane e mbrojnë me shumë fanatizëm.
Rraca Pellazge është e shtrirë gjithandej, kulturat e përbashkëta na bëjnë të reflektojmë shumë më gjërë për të dalur në një konkluzion se historia e hershme e këtij populli të hershëm nuk shtrihet vetëm në ballkan që janë vetëm rraca shqiptare, por dhe në popujt e tjerë që fatmirësisht e kanë mbrojtur kulturën e lashtësisë ku të cilët në traditën e tyre duken sikur të jenë Shqiptarë.

MEDIA INDEPENDENT